Artykuł 92 Kodeksu Pracy odnosi się do wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy. Określa okoliczności, w jakich pracownicy mają możliwość ubiegania się i otrzymania wynagrodzenia za czas, kiedy nie byli zdolni do pracy. Do takich sytuacji zalicza się przede wszystkim okres choroby pracownika.
Pracownik, pomimo nie wykonywania obowiązków w pracy ma pełne prawo do otrzymania należnego wynagrodzenia w sytuacji, gdy:
doszło do choroby bądź odosobnienia pracownika wynikłego ze względu na chorobę zakaźną. W ciągu roku kalendarzowego liczy się czas 33 dni łącznie trwającej choroby. Jeśli jest to pracownik po 50tym roku życia, prawo do wynagrodzenia zostaje zachowanie przy chorobie trwającej do 14 dni łącznie, w ciągu roku kalendarzowego,
jeśli doszło do wypadku w drodze do pracy bądź z pracy,
jeśli pracownica jest w ciąży,
gdy pracownik poddaje się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek, tkanek oraz narządów. Także, gdy poddaje się zabiegowi pobrania komórek, tkanek i narządów.
Wysokość wynagrodzenia szacuje się na poziomie:
80%, jeśli nieobecność w pracy spowodowana była chorobą lub odosobnieniem ze względu na chorobę zakaźną,
100%, jeśli w grę wchodzi wynagrodzenie dla dawcy,
100%, jeśli w grę wchodzi wynagrodzenie na pracownicy będącej w ciąży bądź pracownika, który uległ wypadkowi w drodze do lub z pracy.
Przez pierwsze 33 dni niezdolności do pracy w ciągu roku kalendarzowego, wypłacane jest wynagrodzenie finansowane ze środków pracodawcy. Z kolei od 34 dnia niezdolności pracy, świadczenia pieniężne przyjmują postać zasiłku chorobowego, którego wypłacenie leży po stronie Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
O czym jeszcze należy pamiętać, a co wynika z Kodeksu Pracy?
wynagrodzenie chorobowe obliczane jest wedle zasad, które obowiązują przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego,
wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy wypłacane jest za każdy dzień i liczą się w tym wypadku także dni, będące dniami wolnymi od pracy
biorąc pod uwagę pracownika, który ukończył 50ty rok życia, o jego niezdolności do pracy (wymagającej zaliczenia do 14 dni choroby) mówi się w roku kalendarzowym przypadającym po roku, w którym ów pracownik ukończył 50ty rok życia.
Warto wiedzieć również o tym, że pracownik, którego okres choroby rozpoczął się przed końcem roku i na dzień 31 grudnia przysługuje mu wynagrodzenie chorobowe, od dnia 1 stycznia nowego roku uzyska prawo do wynagrodzenia chorobowego, odpowiednio w okresie łącznie 14 lub 33 dni choroby. Z kolei pracownik, któremu 31 grudnia już przysługuje prawo do zasiłku chorobowego, a jego choroba nadal trwa, od 1 stycznia nowego roku ma prawo do zasiłku chorobowego za cały okres nieprzerwanej niezdolności do pracy.
Liczbę dni, w których przypadła niezdolność do pracy pracownika, podaje się także w świadectwie pracy.
W artykule 921 Kodeksu Pracy znajdujemy również informację odnośnie odprawy emerytalno-rentowej. Odprawa pieniężna w wysokości jednorazowego wynagrodzenia miesięcznego przysługuje pracownikowi, który spełnia warunki z tytułu niezdolności do pracy uprawniające do renty bądź emerytury.
