Koszty pracodawcy zatrudniającego pracownika z tytułu umowy o pracę są niezależne od tego, czy umowa zawarta jest na czas określony czy na czas nieokreślony. Kwoty te podzielić można na dwie grupy – związane bezpośrednio z wynagrodzeniem oraz pozostałe.
Zacznijmy od kosztów nie związanych bezpośrednio z wynagrodzeniem pracownika – tych jest zdecydowanie mniej. Ponoszone są one jednorazowo, okresowo bądź stale przez pracodawcę. Zaliczają się do nich koszty szkolenia z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, koszty wstępnych i okresowych badań lekarskich oraz koszty wyposażenia i utrzymania stanowiska pracy.
Zdecydowanie większą grupą koszty są koszty związane z wynagrodzeniami. Kwoty brutto zawarte w treści umów o pracę nie stanowią pełnych kosztów, jakie ponosi pracodawca w związku z wypłatą wynagrodzenia swoim pracownikom. Przykładowo, przy wynagrodzeniu stanowiącym minimalną płacę krajową, czyli od 2016 roku 1 850 zł brutto, dla pracodawcy całkowity koszt zatrudnienia pracownika to aż 2 231 zł 29 gr. Skąd się biorą takie rozbieżności? Ano stąd, że niektóre, określone ustawowo koszty, dzielone są pomiędzy tymi dwoma podmiotami.
Pracodawca pokrywa koszty związane z ubezpieczeniem wypadkowym, FGŚP oraz FP. Pozostałe koszty, czyli składka emerytalna, rentowa współdzielone są przez zatrudniającego i zatrudnionego. Po stronie pracownika natomiast pozostają składki na ubezpieczenie chorobowe oraz zdrowotne.
Istotne jest, że pracodawca nie zawsze jest zobowiązany do opłacania składek na FGŚP i FP. Obowiązek taki nie istnieje:
- przez okres 36 miesięcy w stosunku do pracowników, którzy powrócili do pracy po urlopie macierzyńskim lub wychowawczym,
- w stosunku do osoby zatrudnionej z tytułu umowy o pracę zarabiającej mniej niż 1 850 zł brutto,
- w przypadku kobiet, które ukończyli 55. rok życia,
- w przypadku mężczyzn, którzy ukończyli 60. rok życia,
- przez okres 1 roku w przypadku zatrudnienia osoby powyżej 50.roku życia, która wcześniej była zarejestrowana w urzędzie pracy jako osoba bezrobotna przez więcej niż jeden miesiąc,
- jeśli pracodawca nie zatrudnia ani jednej osoby z tytułu umowy o pracę, a osoby zatrudnione przez niego na podstawie umów cywilnoprawnych zarabiają mniej niż 1850 zł brutto miesięcznie,
- przed okres 12 miesięcy w przypadku zatrudnienia osoby poniżej 30. roku życia, która została skierowana do pracy przez PUP,
- osoby prowadzące działalność gospodarczą – osiągający wyższy dochód niż minimalna pensja krajowa. Pamiętajmy jednak, że składka na FP liczona jest wg minimalnej podstawy wymiaru (zazwyczaj 60% 1-miesięcznego wynagrodzenia). W przypadku nowych przedsiębiorców podstawa wymiaru to 30% (przez 2 lata) z zastrzeżeniem, że pracodawca nie podejmuje innych działalności, które mogłyby spowodować podwyższenie dochodów do minimalnej pensji.
Koszt pracodawcy w związku z zatrudnianiem pracownika rośnie wraz ze wzrostem minimalnego wynagrodzenia krajowego brutto. Porównując rok 2015 i 2016 kwota ta wynosi 120 zł 61 gr.
Analizując powyższe okazuje się, że zarówno pracodawca, jak i pracownik ponoszą szereg kosztów, których nie widać „gołym okiem”. W efekcie wynagrodzenie netto wypłacane pracownikowi jest kwotą brutto pomniejszoną o około 1/3. Jednak to nie wszystko – w naszym przypadku, czyli biorąc pod uwagę wynagrodzenie w wysokości 1850 zł, pracodawca ponosi dodatkowe koszty w kwocie przewyższającej 300 zł.
